کد مطلب:152309 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:173
شفای آقای عباس جلالی توسط حضرت امام حسین در رؤیا
عالم بزرگوار حاج آقای تاج لنگرودی در كتاب توسلات می نویسند:
در مجلسی كه به عنوان عزاداری مولی الكونین، حضرت امام حسین علیه السلام برپا می شد؛ یكی از خدمتگزاران آن مجلس را بنام آقای عباس جمالی - كه ضعف بدن و زردی صورتش نمایان گر ناراحتی درون او بود - می دیدم كه گاهی آن بنده ی خدا از مرضش كه هنوز اطباء تشخیص نداده بودند، نزد من درد دل می كرد و التماس دعا داشت و خیلی توسل می جست.
بالاخره بعد از مدتی وضع مزاح و روحیه ی او عوض شد و در خود احساس بهبودی می كرد و رفته رفته از حالت اول درآمد و سلامتی كامل را باز یافت.
اینجانب كیفیت بهبودیش را از او پرسیدم و او در جواب گفت: شدت مرض، مرا به ستوه آورده بود و ناراحتی من هر روز بیشتر می شد و چاره ای جز توجه به حضرت حق ندیدم و پیوسته متوسل بودم.
سرانجام شبی در عالم رؤیا دیدم كه در منزل قدیمی خودم، روی پله نشسته ام و بر وضع ناگوارم می نالم و به ائمه ی اطهار علیهم السلام گلایه می كنم كه چرا این همه توسلات تا به حال نتیجه نداده است؟ مخصوصا به امام حسین علیه السلام توجه می كردم و اشك می ریختم!
در چنین حالی ناگهان دیدم كه مولی الكونین حضرت امام حسین علیه السلام از در خانه وارد شدند. به محض آنكه چشمم به حضرتش افتاد، گفتم: آقا ترا بحق برادرت ابوالفضل علیه السلام قسم می دهم، درباره ی من توجهی بفرمایید و شفای مرا از خدا بخواهید. آقا فرمودند: «عباس، خدا ترا شفا داد، اما ختم انعامی را كه نذر كرده بودی، فراموش نكن!»
از خواب برخاستم. به یادم آمد كه من قبلا چنین نذری كرده بودم! به همین منظور
از هیئت های مذهبی دعوت كردم و در منزل خودم از آنان پذیرایی كردم و ختم انعام طبق دستور آن حضرت برگزار گردید. بالنتیجه از الطاف الهی بهره مند گردیدم و سلامتی كامل را یافتم. [1] .
در مجلسی كه به عنوان عزاداری مولی الكونین، حضرت امام حسین علیه السلام برپا می شد؛ یكی از خدمتگزاران آن مجلس را بنام آقای عباس جمالی - كه ضعف بدن و زردی صورتش نمایان گر ناراحتی درون او بود - می دیدم كه گاهی آن بنده ی خدا از مرضش كه هنوز اطباء تشخیص نداده بودند، نزد من درد دل می كرد و التماس دعا داشت و خیلی توسل می جست.
بالاخره بعد از مدتی وضع مزاح و روحیه ی او عوض شد و در خود احساس بهبودی می كرد و رفته رفته از حالت اول درآمد و سلامتی كامل را باز یافت.
اینجانب كیفیت بهبودیش را از او پرسیدم و او در جواب گفت: شدت مرض، مرا به ستوه آورده بود و ناراحتی من هر روز بیشتر می شد و چاره ای جز توجه به حضرت حق ندیدم و پیوسته متوسل بودم.
سرانجام شبی در عالم رؤیا دیدم كه در منزل قدیمی خودم، روی پله نشسته ام و بر وضع ناگوارم می نالم و به ائمه ی اطهار علیهم السلام گلایه می كنم كه چرا این همه توسلات تا به حال نتیجه نداده است؟ مخصوصا به امام حسین علیه السلام توجه می كردم و اشك می ریختم!
در چنین حالی ناگهان دیدم كه مولی الكونین حضرت امام حسین علیه السلام از در خانه وارد شدند. به محض آنكه چشمم به حضرتش افتاد، گفتم: آقا ترا بحق برادرت ابوالفضل علیه السلام قسم می دهم، درباره ی من توجهی بفرمایید و شفای مرا از خدا بخواهید. آقا فرمودند: «عباس، خدا ترا شفا داد، اما ختم انعامی را كه نذر كرده بودی، فراموش نكن!»
از خواب برخاستم. به یادم آمد كه من قبلا چنین نذری كرده بودم! به همین منظور
از هیئت های مذهبی دعوت كردم و در منزل خودم از آنان پذیرایی كردم و ختم انعام طبق دستور آن حضرت برگزار گردید. بالنتیجه از الطاف الهی بهره مند گردیدم و سلامتی كامل را یافتم. [1] .
[1] كرامات الحسينية ج 2، ص 77، به نقل از توسلات ص 133.